Potlood

Ik had het me nog zo voorgenomen. Dit jaar zou het me niet gebeuren. Andere jaren wel. Ik was er al heel wat kwijt. Maar ja, wat doe je er aan.

Voor mij op het bureau ligt een hele stapel cito-formulieren. Wat verder voor me zit een hele klas leerlingen met vragende gezichten. Op hun voorhoofd valt te lezen: Wat is dat nu, die cito-vas??? Het is een jaarlijks ritueel. Een hele week cito-toetsen om de leerlingen de kunnen wegen tegen een landelijke achtergrond.

Elke leerling zit gewapend met een potlood en gum te wachten op de eerste toets: Nederlands. Behalve Hakim. Er ligt niks op zijn tafel. "Ik ben mijn potlood vergeten", zegt hij met een rood hoofd. Ach ja, eerste klas, eerste toets. En wat doe je dus als mentor: je geeft je potlood. Hij pakt hem gretig aan. "Geef je hem aan het eind van de les terug?"  "Tuurlijk meneer."

Aan het eind van de les haal ik alle formulieren op. Hakim is nog niet klaar. Hij mag nog even doorwerken het volgende uur. Pas uren later denk ik aan mijn potlood. Ik zucht. Weer eentje weg.

Later op de dag ben ik weer even in mijn lokaal. En wat ligt daar op mijn bureau.... Dankjewel Hakim.